Długi weekend i tydzień zaczynający się od wtorku, naturalnie skłonił mnie do planowania kolejnego weekendu. W piątki staram się odpoczywać po obowiązkach całego tygodnia, jednocześnie zbierając siły przed aktywnościami, jakie mają się odbyć w sobotę i niedzielę.

W najbliższy piątek, tj. 5 listopada w kalendarzu świąt nietypowych, który na marginesie jest moim ulubionym kalendarzem, wypada Dzień Postaci z Bajek. To właśnie to święto skłoniło mnie do przybliżenia Wam historii Krzysia.

Siedziałam u fryzjera i w lustrze na fotelu za mną zobaczyłam jej włosy. Piękne, długie, grube i ciemne. Pomyślałam, mieć takie włosy to marzenie. Nie to co moje, cienizna. Nawet porządnego kucyka nie da się z nich zrobić. Ech. I mogłam tak dalej zazdrośnie spoglądać w stronę właścicielki tego cudu, ale zamiast tego zrobiłam coś innego. Popatrzyłam na siebie i powiedziałam, Agnieszka włosy masz jakie masz. Przez ostatnie 36 lat miałaś wystarczająco czasu, żeby się z tym pogodzić.

Nieodłączną częścią mojej pracy, nawet w czasach pandemii, są stacjonarne szkolenia na sali. Szkolenie z emocji i radzenia sobie ze stresem zaczynam niestandardową, jak na warunki korporacyjne rundką. Każdy z uczestników wybiera sobie kartę Dixit, aby następnie opowiedzieć, dlaczego to ta karta do niego „przemówiła” i jaką osobistą historię widzi na karcie.

Karta, którą wybrałam dla siebie na ostatnim szkoleniu przedstawiała postać mężczyzny na drabinie sięgającej nieba. Mężczyzna stojąc na najwyższym szczeblu z pędzlem w dłoni, z chmur malował białego gołębia. Poniżej gołębia był motyl, tak samo zmalowany z chmury.

Depresja. Temat głośny od kilku lat w mediach, jednak nadal przez wielu ignorowany.

Depresja. Choroba, która może dotknąć każdego. Jaka choroba? Pytają niektórzy. Nic Cię nie boli, nie masz gorączki. Zajęcie sobie znajdź, a nie użalasz się nad sobą. Za mało masz roboty, dlatego sobie wmawiasz jakieś depresje. Kiedyś nie było depresji i ludzie żyli, a teraz co drugi z depresją. Znajdź sobie hobby, nie będziesz miał czasu na wymyślanie chorób.

Depresja. Ignorowana i wyśmiewana przez jednych. Zabija tych, którzy na nią cierpią.

Depresja. Naprawdę? Taki fajny facet z niego był. Zawsze uśmiechnięty, pomocny. Dzisiaj nie żyje.

Oddech utrzymuje nas przy życiu. Bez niego nasz organizm nie jest w stanie funkcjonować. Jakość oddechu decyduje o tym, jak się czujemy. W nerwowych sytuacjach oddech się spłyca i skraca. Gdy się uspokajamy, nasz oddech odpowiednio uspokaja się i wydłuża.

Czy wiesz, że nie oddychamy jednakowo przez oba nozdrza? Nie dzieje się tak tylko, gdy jesteśmy przeziębieni i mamy katar. Po prostu czasami łatwiej nam się oddycha jedną dziurką. Ten stan zmienia się kilka razy w ciągu dnia i nazywany jest cyklem nosowym.

„Nie potrafię być sama.” „Jak nie ma przy mnie mężczyzny to czuję, że tracę czas, że życie mi ucieka.” „Jak ja mam sama pojechać na wakacje?” „Nie chce mi się już dłużej szukać. Nie jest idealny, ale jest.”

Często słyszę takie i podobne zdania od kobiet, z którymi rozmawiam. Większość z nich jest w związkach lub go uparcie i na siłę szukają. Ale czy są szczęśliwe?

W swoim życiu byłam w związkach, żeby nie być sama. Czy byłam szczęśliwa? Różnie z tym szczęściem było.

Kilka dni temu koleżanka zapytała mnie o to, co ja bym zrobiła, gdybym była na jej miejscu. Nie byłam w stanie jej odpowiedzieć. Jednak to, co mnie ujęło w jej historii, to prawdziwa walka pomiędzy sercem a rozumem. Serce by chciało, ale rozum też ma swoje racje. Od tego czasu to pytanie nie daje mi spokoju. Bo gdy masz wybór, ten z rodzaju rozważna czy romantyczna, w którą stronę zdecydujesz się pójść. Sama wielokrotnie w moim prawie 36 letnim życiu stawałam przed takimi dylematami. Raz szłam za sercem. Innym za rozumem. Z jakim skutkiem? Bardzo różnym. Urodziłam się 23 września, w znaku Wagi, w dniu równowagi dnia z nocą, więc ta tytułowa walka toczy się we mnie od dawna…

Pamiętam jak dziś, gdy w ostatni dzień starego roku w telewizji śniadaniowej oglądałam wypowiedzi zaproszonych gości. Rozmowa toczyła się na temat, jak najbardziej na topie w owym czasie, czyli co przyniesie ten nadchodzący rok. Według zabierających głos gości, rok 2020 miał być rokiem wyjątkowo dobrym, zwłaszcza pod względem finansowym. Wraca do mnie ostatnio ten program w obliczu obecnej sytuacji.

Każdy z nas zazwyczaj życzy sobie jak najlepiej. Czy to nowy rok, wyjazd w nowe miejsce, zmiana pracy, nowy partner. Obiecujemy sobie, że będzie dobrze. Pojawią się większe pieniądze, dostaniemy awans i ciekawe zadania w pracy. Może pojawi się nowa miłość, jeżeli tej akurat w życiu nam brakuje.

05:50 dzwoni budzik i pierwsza myśl, jaka przychodzi Ci do głowy brzmi „O nie, jak mi się nie chce wstawać”. Ustawiasz 5 minut drzemki, którą powtarzasz trzy razy, żeby w końcu z bólem zwlec się z łóżka. Przed Tobą kolejny dzień. Za oknem temperatura w okolicach zera, a na dodatek pada deszcz. No cóż w końcu to luty. Na autopilocie robisz sobie śniadanie, idziesz do łazienki, a wszystkiemu towarzyszy taki entuzjazm, jakbyś robił to wszytko za karę. Jeżeli wsłuchasz się w swoje myśli o poranku zdziwisz się ile razy powtórzysz zdanie „jak mi się nie chce”.

Koniec roku wielu osobom kojarzy się z podsumowaniem tego co było. Poddawaniem ocenie, jaki był ten mijający rok. Jednocześnie jest to czas wyznaczania sobie celów – osobistych, zawodowych . To właśnie teraz najlepiej sprzedają się planery i innego rodzaju organizery.

Czy wyznaczanie celów długoterminowych jest dobre? Oczywiście. Jednak dla mnie ważniejsze jest to, jak podchodzimy do ich realizacji. Wyznaczanie celów pozwala nam wyznaczyć kierunek, pokazać drogę, którą chcemy iść. Z drugiej strony, życie jest tak nieprzewidywalne, że trzymanie się kurczowo planu może się nie udać. Czy to, że nie zawsze wszystko idzie zgodnie z tym, jak miało być oznacza, że powinniśmy się poddać? Czy to, że pomimo wyznaczonej daty zrealizowanie planu jest daleko, oznacza że ponieśliśmy klęskę?