Długi weekend i tydzień zaczynający się od wtorku, naturalnie skłonił mnie do planowania kolejnego weekendu. W piątki staram się odpoczywać po obowiązkach całego tygodnia, jednocześnie zbierając siły przed aktywnościami, jakie mają się odbyć w sobotę i niedzielę.

W najbliższy piątek, tj. 5 listopada w kalendarzu świąt nietypowych, który na marginesie jest moim ulubionym kalendarzem, wypada Dzień Postaci z Bajek. To właśnie to święto skłoniło mnie do przybliżenia Wam historii Krzysia.

Nieodłączną częścią mojej pracy, nawet w czasach pandemii, są stacjonarne szkolenia na sali. Szkolenie z emocji i radzenia sobie ze stresem zaczynam niestandardową, jak na warunki korporacyjne rundką. Każdy z uczestników wybiera sobie kartę Dixit, aby następnie opowiedzieć, dlaczego to ta karta do niego „przemówiła” i jaką osobistą historię widzi na karcie.

Karta, którą wybrałam dla siebie na ostatnim szkoleniu przedstawiała postać mężczyzny na drabinie sięgającej nieba. Mężczyzna stojąc na najwyższym szczeblu z pędzlem w dłoni, z chmur malował białego gołębia. Poniżej gołębia był motyl, tak samo zmalowany z chmury.

Kilka dni temu koleżanka zapytała mnie o to, co ja bym zrobiła, gdybym była na jej miejscu. Nie byłam w stanie jej odpowiedzieć. Jednak to, co mnie ujęło w jej historii, to prawdziwa walka pomiędzy sercem a rozumem. Serce by chciało, ale rozum też ma swoje racje. Od tego czasu to pytanie nie daje mi spokoju. Bo gdy masz wybór, ten z rodzaju rozważna czy romantyczna, w którą stronę zdecydujesz się pójść. Sama wielokrotnie w moim prawie 36 letnim życiu stawałam przed takimi dylematami. Raz szłam za sercem. Innym za rozumem. Z jakim skutkiem? Bardzo różnym. Urodziłam się 23 września, w znaku Wagi, w dniu równowagi dnia z nocą, więc ta tytułowa walka toczy się we mnie od dawna…

Koniec roku wielu osobom kojarzy się z podsumowaniem tego co było. Poddawaniem ocenie, jaki był ten mijający rok. Jednocześnie jest to czas wyznaczania sobie celów – osobistych, zawodowych . To właśnie teraz najlepiej sprzedają się planery i innego rodzaju organizery.

Czy wyznaczanie celów długoterminowych jest dobre? Oczywiście. Jednak dla mnie ważniejsze jest to, jak podchodzimy do ich realizacji. Wyznaczanie celów pozwala nam wyznaczyć kierunek, pokazać drogę, którą chcemy iść. Z drugiej strony, życie jest tak nieprzewidywalne, że trzymanie się kurczowo planu może się nie udać. Czy to, że nie zawsze wszystko idzie zgodnie z tym, jak miało być oznacza, że powinniśmy się poddać? Czy to, że pomimo wyznaczonej daty zrealizowanie planu jest daleko, oznacza że ponieśliśmy klęskę?

Idea szkoleń, a raczej warsztatów z budowania zespołów znana jest w branży szkoleniowej nie od dziś. Sama brałam udział w kilku z nich, będąc jeszcze po „drugiej stronie”. Liderzy głowią się, jak podnieść efektywność, dbając jednocześnie o atmosferę współpracy w zespole. Niestety pomysł na warsztat Team building pojawia się w momencie kryzysu. Zmiana osoby zarządzającej, konflikt w zespole, brak współpracy. Ogólny spadek zaangażowania. Czasami również brak identyfikacji z firmą. Wszystkie te powody skłaniają do integracji, wspólnych warsztatów. Często działania podjęte dopiero w tym momencie, mogą okazać się mało skuteczne. Dobre intencje lidera mogą zostać odebrane przez pracowników jako manipulacja.

Czy warto zatem czekać do momentu gdy będzie za późno?

Prowadziłam niedawno szkolenie na temat „Komunikacji w organizacji”.

Czekając na uczestników do sali wszedł chłopak z pytaniem, jakie to szkolenie? Z komunikacji, odpowiedziałam zgodnie z prawdą. A nieee, to nie dla mnie. Ja potrafię rozmawiać.

Przyznaję, że był świetnym case study w dalszej części tego spotkania. Bo czy na pewno potrafi rozmawiać?

Dawno temu pewien mędrzec zapragnął zrozumieć, co pobudza ludzi do pracy przez całe życie. Poszedł do kamieniołomu i ujrzał tam człowieka pracującego z mozołem kilofem i dłutem.

– Co robisz? – spytał go.

– Łupię kamienie dla mojego przeklętego pana. Haruję cały dzień za kawałek chleba…

Po czym, wciąż tak przeklinając, kontynuował pracę.

Idąc dalej spotkał kolejnego robotnika.

– Co robisz? – spytał go.

Jak to się zaczęło? Tytuł nieprzypadkowo jest po angielsku, chociaż unikam stosowania wszelkich angielskich zwrotów w języku polskim. Tutaj celowo zrobiłam wyjątek.

Pomysł na prowadzenie szkoleń pojawił się stosunkowo dawno, gdy po prawie 5 latach mieszkania w Wielkiej Brytanii zdecydowałam się na powrót do ojczyzny. Po tym czasie emigracji, gdy Polskę odwiedzałam, tylko na chwilę uderzyło mnie to, co tutaj zastałam. Bardzo tęskniłam za krajem i za ludźmi. A to właśnie ci ludzie na początku zafundowali mi ogromny szok.